Inpakken

Ochtendmens

Ook al zo'n typisch vakantieprobleem. Mensen gaan later naar bed, staan later op en verplaatsten zo hun slaapritme. Voor de meesten geeft dit waarschijnlijk alleen maar het ultieme vakantiegevoel, maar voor mij is het ieder jaar weer een heel gedoe. Ik ben namelijk een echt ochtendmens en heb járen nodig om te wennen aan dit 'heerlijke' vakantiegevoel.

Dan bedenk je op doordeweekse avond dat je eigenlijk best nog met een vriendin de stad in kan om wat te gaan drinken. Het is lekker weer, de terrasjes zijn wat later open en de italiaanse ijssalon kijkt je verleidend aan. Na tevreden twee bolletjes te hebben opgelikt naast de fontein, kies je dan een gezellig terrasje uit en dan is het voor de rest een questie van twee heerlijke cocktails en onbezonnen lullen over alles en nog wat. Het leuke aan dit soort avonden is dat ze vaak vol met spontaniteit zitten. Terwijl je geniet van de zwoele zomeravond en zacht mijmerend naar de passerende mensen kijkt, wordt je zachtjes achter je oor gekieteld door een briesje. Ineens bruist er een nieuw idee in je op en je kijkt nog even snel op je horloge.

Vanochtend werd ik langzaam wakker. Ik draaide me nog heel even om. Een regelmatig geluid dringt tot mij door en ik besef met een schok dat het regent. Nu kom ik toch even overeind en kijk op mijn mobiel hoelaat het is. Half acht. Met een hand wrijf ik over mijn hoofd, die film gisteravond heeft het toch wel erg laat gemaakt en ik laat me als een zak terug in de kussens vallen. Ik blijf nog even liggen, maar weet dat het nu toch niet meer uitmaakt. Zodra ik wakker ben, rust ik niet meer uit en val ik niet meer in slaap.  Straks lekker werken in de regen zeg ik plagend tegen mijzelf en dan denk ik er niet meer aan.

Als mijn vriendin even later een stukje met mij mee naar huis rijdt, is het een klein beetje opgeklaard en waait er een stevig briesje. De wind blaast speels in mijn gezicht en wonder boven wonder, ik knap er meteen van op. Een glimlach speelt om mijn lippen en vastberaden begin ik wat harder te trappen. Ik houd wel van een weddenschap met de natuur. Als ik me een klein kwartiertje later alleen de brug op werk, beneemt het prachtige uitzicht mij haast de adem. Boven op de brug besluit ik een foto te maken van de dreigende wolken, het indringende licht dat ertussen door komt en de wild klotsende golven van de rivier. Vandaag komt het wel goed, ik ben dan wel moe, ik ben en blijf een ochtendmens en deze ochtend heeft mij weer kracht gegeven voor de rest van de week.

p.s: De foto probeer ik nog online te zetten, maar ik heb nog niet uitgevogeld hoe dat werkt op deze site ;)

Lang leve flexibiliteit!

Ieder jaar, als de vakantie weer in zicht is, lijkt dat het allerbeste wat je kan overkomen. Geen school, geen verplichtingen, alleen maar doen waar je zin in hebt, lekker weer, kortom, de hemel voor iedere scholier. Als die vakantie dan eenmaal begonnen is, slaat de verveling helaas al snel toe. Niet omdat er niets te doen is, maar omdat ik gewoon onrustig wordt van vakantie. Na een paar dagen dringt langzaam het besef door, dat ik totaal niet gewend ben aan een onregelmatig leven. Zo kan ik iedere dag worden opgeroepen om te werken, terwijl ik tijdens 'normale' dagen gewoon op vaste dagen werk. Van links en rechts komen voorstellen om te gaan zwemmen, uit te gaan, een feestje te vieren, maar niemand plant meer iets. Ik heb nu al twee weken 'onofficiël vakantie' en ik wordt helemaal gek van die steeds maar veranderende vooruitzichten. Het enige dat vaststaat is dat ik 10 juli op vakantie ga, maar de dagen daarvoor zijn onvoorspelbaar. Vandaag is een voorbeeld. Eerst zou ik vandaag gewoon werken, maar ik hoorde maar niets van mijn werk, dus ging er vanuit dat het niet door ging. Toen nodigde een vriendin mij uit voor haar verjaardag, maar gisteren belde ze af: haar moeder moest naar het ziekenhuis. Ik zou 's avonds met drie vrienden uit eten gaan, maar twee van de drie moeten werken. Gisteravond heb ik dan maar met vriendinnen afgesproken om te gaan zwemmen. Blij en tevreden ben ik toen in mijn bedje geklommen. Het duurde even, maar uiteindelijk heb ik dan een superplan voor morgen, dacht ik. Vanochtend werd ik helemaal vrolijk wakker. Het weer zag er heerlijk uit en ik had super veel zin om te gaan zwemmen. Terwijl ik nog even in mijn warme bedje bleef soezen, ging mijn telefoon. Met angstige voorgevoelens ontgrendelde ik mijn mobiel en keek met afgrijzen naar het bericht dat plagend op het schermpje verscheen. 'Heb de hele week werk voor je, kom vandaag maar om 11:30' Waarom ben ik ook al weer post gaan bezorgen? Oh ja, omdat het zo'n lekker flexibele bijbaan is.